Anladım

Bunca zaman bana anlatmaya çalıştığını, kendimi bulduğumda anladım,
Herkesin mutlu olmak için bir yolu varmış, kendi yolumu çizdiğimde anladım.
Bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat, okuyarak, yazarak, dinleyerek değil,
Bildiklerini bana neden anlatmadığını anladım.
Yüreğinde aşk olmadan geçen her gün kayıpmış,
Aşk peşinden neden yalın ayak koştuğunu anladım.
Acı doruğa ulaştığında gözyaşı gelmezmiş gözlerden,
Neden hiç ağlamadığını anladım.
Ağlayanı güldürebilmek, ağlayanla ağlamaktan daha değerliymiş,
Gözyaşımı kahkahaya çevirdiğinde anladım.
Bir insanı herhangi biri kırabilir ama bir tek en çok sevdiği acıtabilirmiş,
Çok acıttığında anladım.
Fakat, hak edermiş sevilen önün için dökülen her gözyaşını,
Gözyaşıyla birlikte sevinçler terkettiğinde anladım.
Yalan söylememek değil, gerçeği gizlememekmiş marifet,
Yüreğini elime koyduğunda anladım.
"Sana ihtiyacım var, gel" diyebilmekmiş güçlü olmak,
Sana "Git!" dediğimde anladım.
Biri sana "Git!" dediğinde, "Kalmak istiyorum..." diyebilmekmiş sevmek,
Git dediklerinde gittiğimde anladım...
Sana olan sevgim şımarık bir çocukmuş, her düştüğünde zırıl zırıl ağlayan,
Büyüyüp bana sarıldığında anladım.
Özür dilemek değil, "Affet beni" diye haykırmak istemekmiş pişman olmak,
Gerçekten pişman olduğumda anladım.
Ve gurur; kaybedenlerin, acizlerin maskesiymiş,
Sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış,
Yüreğimde sevgi bulduğumda anladım.
Ölürcesine isteyen beklemez, sadece umut edermiş bir gün affedilmeyi,
Beni affetmeni ölürcesine istediğimde anladım.
Sevgi emekmiş...
Emekse;
Vazgeçmeyecek kadar ama,
Özgür bırakacak kadar sevmekmiş...

Can Yücel